අලුත් ගෙදර ලොකු මුනුබුරා

දයාබර පූජා:; සොදුරු සැදෑවක අතැගිලි පටලාලා සෙනග පිරිච්ච මංමාවත් දිගේ යන්නකොට... තනකොල එලපු උද්යානයක හාන්සිවෙලා නිල් සුදු අහස දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට... මුහුද පෙනෙන මායිමේ ගලක් උඩට වෙලා.. ඉනවටේ අතදාලා උනුහුමට තුරුල් කරගන්නකොට... දෙන්නගෙම හදවත් නැවතුනා... මතකයිද දන්නේ නෑ......... සාරියක් ඇදගෙන මුලින්ම වැඩට ගිහින් ඇවිත්.. ගාලුපාර අයිනේ වැටකෙයියා ගහක් යටටවෙලා.. "මම ආයෙත් මේ කෙහෙල්මල් රස්සාවට යන්නෙ නෑ"  මුහුන රතු කරගෙන ඇඩුවාම ඔය නලල් පරිස්සමට ඉම්ඹා... පලවෙනි පඩියට, මගේ අතේ පාලුව මකන්න, රොලැක්ස් ඔරලෝසුවක් ගෙනාවාම.. "මොන එකකට සල්ලි නාස්තිකලාද? . මම ඔරලෝසු බදින්නේ නෑ" මම බැන්නා.. දවස් දෙක තුනක් යනකල් කතාකලෙත් නැතුවා.. මතකයිද මන්දා.......... ගෙවල්වලට ආරංචි වෙලා.. දෙපැත්තෙන්ම ගිනිගෙඩි පහත් වෙද්දී... ඔයා යන එන හැම තනකටම දන්න අය පස්සෙන් එද්දී... "අනේ අපි පැනල යමු .. තියෙන විදියකට ජීවත්වෙමු" මගේ අත්දෙක පපුවට තුරුලු කරගෙන කියපු හැටි, ඇස් රතුකරන් හඩපු හැටි... :) :) :) :) :) එදා මම බලෙන් ගෙදර එක්කගෙන ගියේ... ඔයාගෙ අම්මගෙනුයි තාත්තාගෙනුයි අපි බැන...

යුවතියක් තමන් මේ ලෝකේ අන්තිමටම විශ්වාස කරන්න සූදානම් පිරිමියා ගැන මේ තරම් කුතුහලයක් ඇයි?? අපේ ජීවිත හරියට මම මුහුද වගෙයි. ඈතින් දැක්කාම මහ මුහුදෙ උනුහුමට ගිලෙන්න හිතෙනවා..ඒත් ගිලුනාම ආයෙත් ඈතට එන්න පුලුවන්ද? වාසනාවයි දයිවයයි මත වෙනස් වෙනවා... "මම කලාකාරයෙක් මිසක් ජනමාඳ්යවේදියෙක් නෙමෙයි..." මේ දෙන්නාගේ තියෙන්න ඕන වෙනස මොකක්ද? ජනමාද්යවේදියා තමන් දකින් දේ ඒ විදියටම තවත් තැනක නිරූපනය කරනවා.. ඒත් කලාකාරයා: තමන්ට අතට අසුවන අමුද්‍රව්ය  ඇසට දකින්න ප්‍රියයි කියලා තමන්ට හැගෙන ආකාරයට වෙනස් කරනවා... ඒ නිර්මානයත් හරියට තේකක් වගෙයි.. කොච්චර කිරි ඕනෑද.. කොච්චර සීනි ඕනෑද කියන එක... බොන පුද්ගලයා මත වෙනස් වෙනවා... සමාජයයේ ගොඩක් කලාකාරයන්ට පිස්සු ඇයි?? ඒ එයාලා අනිත් අය සම්මත කරගත්ත ඇස් වලින් නැතුව තමන්ගේ ඇස්වලින් ලෝකය බලන හින්දා... අද මහා ලොකුවට අපි ඉගෙන ගන්න බර වචන කිව්ව ගොඩාක් විද්යාකාරයොත් ඒකාලේ පිස්සෝ කියලා හංවඩුගැහුනාලු... ඒත් කලාකාරයා සර්වසම්පූර්නයි කියන්න මම උත්සාහකරන්නේ නෑ.. කලාකාරයත් මනුස්සයෙක්.. මිනිස්සු වැරදි කරනවා.. වැරදි කරන්නේ මිනිස්සු විතරයි...ඒ උන්ට තර්කාන්විත...