අලුත් ගෙදර ලොකු මුනුබුරා

******************************************************************************** "කොච්චර වෙලා බලාගෙන හිටියද??" "වැඩිය නෑ.. විනාඩි දහයක් විතර..මොකද පරක්කු වුනේ?" "පොඩි වැඩක් තිබුනා.." "ඔෆිස් එකේ වැඩක්ද?.." "නෑ වෙන වැඩක්..ප්ලීස් අහන්න එපා" "එපා කියනවනම් මට ඕනත් නැහැ. තියගන්න එකයි ඇත්තේ...මහලොකු රහස් ඔයා ලගම.." ඒ විනාඩි පහක නිහැඩියාව මගේ ජීවිතේ දිගම විනාඩි පහද කොහෙද..  "තරහ ගියාද?" මම නොබිදුනු නිහැඩියාව බින්දා.. "නෑ.. දුක හිතුනා.." ඇස් පුරවලා කදුලු.. මම දිග හුස්මක් ගත්තා.. "පොඩ්ඩක් ලගට එන්න රහසක් කියන්න.." "තියාගන්න එකයි ඇත්තේ ඔය බොරු ආදරේ.. මම ආයේ එන්නෙම නෑ හම්බ වෙන්නවත්. බොරුකාරයා.." දෙතුන් පාරක්ම අත්වලින් පපුවට ගහලා..පරිස්සමට තුරුලු වුනා.. මගෙ පපුව නැවතුනා.. මේ පාර විතරක් නෙමෙයි.. ඒ කෙස් වල සුවද නාහෙන් ඇතුල් වෙන හැම පාරම ඔයදේ වෙනවා.. මම ඇස් දෙක පියාගත්තා.. ********************************************************************************* "ඔයා මේක ලස්සනට ලියලා තිය...

කුකුලා හඩලන්න පැය විස්සකට කලින් කන්නට දෙයක් සොයමින් ආවෙම් ගෙදරින් කුඩයක් යටින් දෙබිඩිව යන කපල් දුටින් යන්නේ කවදාද මේ ලෙස හඩමි සිතින්.. කදු දෙක මැදින් ගලනා ඇල්ලකි ඈගේ ඇසි බැමි දෙකම ඇත ඇද කැපුවා වාගේ ඉටියෙන් අබපු හොලිවුඩ් නිලියක් වාගේ කට හැර බලන් ඉන්නෙමි රූපය ඈගේ පෙනුමෙන් කියන්නම් ඈ හරි කට කාරයි ඩෙනිමක සිටියාට සාරිය හැඩය මවයි කටකින් අත්වලින් මුහුනෙන්  කතාකරයි පිස්සුද හැටිද මම ඈතක සිහින මවයි රෝස සදුන් ජෙස්මින් සුවදක් හමනා සෙන්ට් පුසුඹ ඇයගෙන් එන්නට ඕනා දිග හැරි කෙස් කලබ සුලගේ රගපානා ඈ සනසන්න රැකියා හතරක් ඕනා බස්නැවතුමේ ඈ කොල්ලෙක් එක්ක සිටී කොල්ලා මැයට වැඩියෙන් පොඩ්ඩක්ය මිටී මමයි ඇයයි මැච් වෙයි ලස්සනට හිටී සිපයියන්ට පොශ් බඩු දෛවයේ හැටී ඉවසනු හැකිය තනිකම දුක මේරීම බැහැ ඉවසන්න කුසගින්නේ දලුලෑම හොද කල ආව දවසට දෙන්නෙමි ගේම වේටර් මල්ලි මොනවද උදයට කෑම                                                 ...

ජීවිතය කියන්නේ පටු මාවතක්.. ඕකෙ ඉස්සරහට ගම් දනව් පහුකරගෙන යද්දී අපේ ඇසට හම්බ වෙන සමහර පුද්ගලයන් අපි හිතුවේවත් නැතිව පුදුමාකර විදියට අපේ හිතට ඇතුලු වෙනවා.. සමහරවෙලාවට එයාල අරගෙන එන හුගාක්ම පුංචි මත්කයන් වලින් අපි යන දිශාවම වෙනස් කරනවා..ජීවිතය එක තැන නවතින්නෙත් නෑ. හම්බවෙන හැමදෙනාම අපියන මාවත තෝරාගන්නෙත් නෑ..දෙදෙනෙක්ගෙ අවසාන නැවතුම එකම වුනත් ඒ දෙන්නා එකම මාර්ගයක් තෝරාගන්න ඕනම කියලා එකකුත් නෑ. නමුත් ඒ අතීතය නිසා වර්තමානය විදවන්නත් බෑ.අපි ඉස්සරහට යන්න ඕන.. ඒ හිතේ ලැගුම් ගන්න අය එකම මාවතක නොගිහින් සමාන්තර මාර්ගයක ගමන් කරලා ආයෙමත් වතාවක් එකට හම්බවුනාම දැනෙන මානසික සතුට කොහොමද?? හුගාක් විසාලයි නේද??.. මතක තියාගන්න ලෝකේ කිසිම කෙල්ලෙක් (ගොඩක් අඩුවෙන්) හිතේ තියෙන දෙයක් කියාගන්න බැරුව එහෙමත් නැත්නම් කොන්ද පණ නැතුව ඉන්න එකෙක් i love you කියනකන් බලාගෙන ඉන්නේ නැතිබව.. ඈතින් ඉදන් හැංගි හැංගි කෙල්ලෙක් දිහා බලාගෙන හිටියට... කවදාවත් ඒ කෙල තමන්ගේ කරගන්න බැහැ.. අමාරුයි... "පමාව පසුතැවිල්ලට මුලක්ලු" "වෙලබ ගියාට පස්සෙ ඉස්තාලෙ වහන්න හදන්න එපා" මොකද ඔය වෙලබ ආයෙමත් ජීවිතේටම ආයෙත්...

දයාබර පූජා:; සොදුරු සැදෑවක අතැගිලි පටලාලා සෙනග පිරිච්ච මංමාවත් දිගේ යන්නකොට... තනකොල එලපු උද්යානයක හාන්සිවෙලා නිල් සුදු අහස දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට... මුහුද පෙනෙන මායිමේ ගලක් උඩට වෙලා.. ඉනවටේ අතදාලා උනුහුමට තුරුල් කරගන්නකොට... දෙන්නගෙම හදවත් නැවතුනා... මතකයිද දන්නේ නෑ......... සාරියක් ඇදගෙන මුලින්ම වැඩට ගිහින් ඇවිත්.. ගාලුපාර අයිනේ වැටකෙයියා ගහක් යටටවෙලා.. "මම ආයෙත් මේ කෙහෙල්මල් රස්සාවට යන්නෙ නෑ"  මුහුන රතු කරගෙන ඇඩුවාම ඔය නලල් පරිස්සමට ඉම්ඹා... පලවෙනි පඩියට, මගේ අතේ පාලුව මකන්න, රොලැක්ස් ඔරලෝසුවක් ගෙනාවාම.. "මොන එකකට සල්ලි නාස්තිකලාද? . මම ඔරලෝසු බදින්නේ නෑ" මම බැන්නා.. දවස් දෙක තුනක් යනකල් කතාකලෙත් නැතුවා.. මතකයිද මන්දා.......... ගෙවල්වලට ආරංචි වෙලා.. දෙපැත්තෙන්ම ගිනිගෙඩි පහත් වෙද්දී... ඔයා යන එන හැම තනකටම දන්න අය පස්සෙන් එද්දී... "අනේ අපි පැනල යමු .. තියෙන විදියකට ජීවත්වෙමු" මගේ අත්දෙක පපුවට තුරුලු කරගෙන කියපු හැටි, ඇස් රතුකරන් හඩපු හැටි... :) :) :) :) :) එදා මම බලෙන් ගෙදර එක්කගෙන ගියේ... ඔයාගෙ අම්මගෙනුයි තාත්තාගෙනුයි අපි බැන...

යුවතියක් තමන් මේ ලෝකේ අන්තිමටම විශ්වාස කරන්න සූදානම් පිරිමියා ගැන මේ තරම් කුතුහලයක් ඇයි?? අපේ ජීවිත හරියට මම මුහුද වගෙයි. ඈතින් දැක්කාම මහ මුහුදෙ උනුහුමට ගිලෙන්න හිතෙනවා..ඒත් ගිලුනාම ආයෙත් ඈතට එන්න පුලුවන්ද? වාසනාවයි දයිවයයි මත වෙනස් වෙනවා... "මම කලාකාරයෙක් මිසක් ජනමාඳ්යවේදියෙක් නෙමෙයි..." මේ දෙන්නාගේ තියෙන්න ඕන වෙනස මොකක්ද? ජනමාද්යවේදියා තමන් දකින් දේ ඒ විදියටම තවත් තැනක නිරූපනය කරනවා.. ඒත් කලාකාරයා: තමන්ට අතට අසුවන අමුද්‍රව්ය  ඇසට දකින්න ප්‍රියයි කියලා තමන්ට හැගෙන ආකාරයට වෙනස් කරනවා... ඒ නිර්මානයත් හරියට තේකක් වගෙයි.. කොච්චර කිරි ඕනෑද.. කොච්චර සීනි ඕනෑද කියන එක... බොන පුද්ගලයා මත වෙනස් වෙනවා... සමාජයයේ ගොඩක් කලාකාරයන්ට පිස්සු ඇයි?? ඒ එයාලා අනිත් අය සම්මත කරගත්ත ඇස් වලින් නැතුව තමන්ගේ ඇස්වලින් ලෝකය බලන හින්දා... අද මහා ලොකුවට අපි ඉගෙන ගන්න බර වචන කිව්ව ගොඩාක් විද්යාකාරයොත් ඒකාලේ පිස්සෝ කියලා හංවඩුගැහුනාලු... ඒත් කලාකාරයා සර්වසම්පූර්නයි කියන්න මම උත්සාහකරන්නේ නෑ.. කලාකාරයත් මනුස්සයෙක්.. මිනිස්සු වැරදි කරනවා.. වැරදි කරන්නේ මිනිස්සු විතරයි...ඒ උන්ට තර්කාන්විත...

"ඇයි මාව බලන්න හැමදාම එන්නේ" "පන්සලකට එන අයගෙන් එහෙම අහන සිරිතක් තියෙනවද?" " ඉදා මේක පන්සලක්යැ?..ගුබ්බෑයමක් මිස.." තෙල්පාට කම්මුල් වල ගැසුනේ ය. ඇස් පුන්චි වූයේ ය. ඈ හදවතින් සිනාවූවා ය. "ඔයාගේ උපන්දිනේ කවද්ද?" "ජාතක කරපු අම්මව දන්නේ නැතුව මම කාගෙන්ද මල්ලී ඒක අහගන්නේ" මා මුව ගොලු වී ය. සමහරක් ප්‍රශ්න වලට උත්තර සෙවීම හුදෙක් කාලය කා දැමීමක්ම  පමනි.  අගල් පාලහෙන් පාලහ කවුලුවෙන් මුලු පරිසරයම අපූරුවට දිස්වෙයි. ආන්ඩුවෙන් සෑදූ ගල්බැම්ම නොවෙන්නට  මේ පැල්පත තිබිය හැකිද?. තිබෙන්නටත් පුලුවන..  " සල්ලි නැත්නම් යකෝ .. මොන රෙද්දකට *** ලොවින්න එනවද..." දිය රෙද්දකින් පමනක් සැරසුනු වැඩිහිටි කතක් බෙරිහන් දෙයි. මගේ සියොලග හිරිගඩු පිපුනි.ඇයට නම් ගානක් වත් නැත. " ඕක මේ පැත්තට සාමාන්ය දෙයක්.." ඈ ට පරසිත් කියවිය හැකිද? මා අසන්නට හිටි ප්‍රශ්නයට අසන්නටත් පෙර ඈ පිලිතුරු දෙන්නේ කෙසේ ද?. දයිවයේ තවත් මායාවක් වන්නට ඇත. "අදවත් කරනවද මොනවහරි" "නෑ..මුකුත් එපා" "එහෙනම් සල්ලි වියදම් කරගෙන එන්නේ...

අවුරුදු ගානකට පස්සේ, ඉස්සර ආවගිය ඒ මංමාවත් වලින් යනකොට දෙපා පටලැවෙන්න පටන් ගත්තා.. මොකක්දෝ අඩුවක් දැනෙන්න ගත්තා... මේ ජනපදය කො‍යිතරම් දියුනු වෙලාද?? හිතාගන්නවත් බැරි තරම්. කාගේ හරි උසස් පෙල පංතියක් ඉවරවෙලා.. ඇලපාර දිගේ පෝලිමට බස් නැවතුම්පොල දිහාවට කොල්ලො කෙල්ලෝ ඇදෙනවා...ඉස්සර පුරුද්දට ඒ මූනු අතරේ ඉස්සර හෙව්ව මූනක් හොයන්න ගත්තා.. අපි ඇවිදිද්දී කාලය දුවනවා කියාඅ තේරුම් ගන්න විනාඩියක් විතර යන්න ඇති.. මූන දිහා බලාගෙන ඉදිද්දි පුංචි කෙල්ලෝ ඔරවගෙන යන හැටි.... :) මේ හරියෙ ඉස්සර නිතර ගියපු කඩයක් තියෙනවා. හෙමිහිට ඒ කඩය ඇතුලට ගොඩ වැදුනා..පුරුදු වේටර් අයියා නම් පෙනෙන්න නෑ.. කැශියර් එක ගාවට ගියා මම... "අයියේ ලයිට් එකක් දෙන්න" "හතලිස් හයක් දෙන්න... ආ මෙන්න... හැබැයි කඩේ ඇතුලෙ බොන්න එපා" "හරි අවුලක් නෑ" "ඔයා කොහෙද කලින් දැකලා නෑ" "මම මේ පැත්තේ නෙමෙයි. අයියා" මම ගත්තු එකත් පත්තු කරගෙන එලියට ඇවිත් පාරෙ යන ලමයින්ට නොපෙනෙන්න ගහකට මුවා වුනා.. ඉස්සර පංති යනකාලේ ට හිත දුවලා ගියා... මුලු පංතියෙන්ම අහිංසකම කෙල්ලට මම කොයිතරම් වදයක් වෙන්න...