ඉරිසියාවටද????

ජීවිතය කියන්නේ පටු මාවතක්.. ඕකෙ ඉස්සරහට ගම් දනව් පහුකරගෙන යද්දී අපේ ඇසට හම්බ වෙන සමහර පුද්ගලයන් අපි හිතුවේවත් නැතිව පුදුමාකර විදියට අපේ හිතට ඇතුලු වෙනවා.. සමහරවෙලාවට එයාල අරගෙන එන හුගාක්ම පුංචි මත්කයන් වලින් අපි යන දිශාවම වෙනස් කරනවා..ජීවිතය එක තැන නවතින්නෙත් නෑ. හම්බවෙන හැමදෙනාම අපියන මාවත තෝරාගන්නෙත් නෑ..දෙදෙනෙක්ගෙ අවසාන නැවතුම එකම වුනත් ඒ දෙන්නා එකම මාර්ගයක් තෝරාගන්න ඕනම කියලා එකකුත් නෑ.

නමුත් ඒ අතීතය නිසා වර්තමානය විදවන්නත් බෑ.අපි ඉස්සරහට යන්න ඕන.. ඒ හිතේ ලැගුම් ගන්න අය එකම මාවතක නොගිහින් සමාන්තර මාර්ගයක ගමන් කරලා ආයෙමත් වතාවක් එකට හම්බවුනාම දැනෙන මානසික සතුට කොහොමද?? හුගාක් විසාලයි නේද??..

මතක තියාගන්න ලෝකේ කිසිම කෙල්ලෙක් (ගොඩක් අඩුවෙන්) හිතේ තියෙන දෙයක් කියාගන්න බැරුව එහෙමත් නැත්නම් කොන්ද පණ නැතුව ඉන්න එකෙක් i love you කියනකන් බලාගෙන ඉන්නේ නැතිබව..
ඈතින් ඉදන් හැංගි හැංගි කෙල්ලෙක් දිහා බලාගෙන හිටියට... කවදාවත් ඒ කෙල තමන්ගේ කරගන්න බැහැ.. අමාරුයි...

"පමාව පසුතැවිල්ලට මුලක්ලු"
"වෙලබ ගියාට පස්සෙ ඉස්තාලෙ වහන්න හදන්න එපා"

මොකද ඔය වෙලබ ආයෙමත් ජීවිතේටම ආයෙත් මුන නොගැහෙන්න පුලුවන්...

මට එක ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා..

පලවෙනි පාරටම මූන දැක්කාම හදවත එලියට පනින්නට තරම් දගලපු ..
නොසිතුව විදියකට හිතේ කොනක් වෙන්කරන් රූපය ඇදපු..
"කවදා හරි මම බදින කෙනා මේ වගේ වෙන්න ඕනා" මගෙ හිත කියාපු...
ඒ ප්‍රොෆයිල් පික්චර් එකට දකුනෙන් in a relationship කියලා එකපාරටම වැටුනාම...
පපුව වේදනා දෙනවා... ඒ ඉරිසියාවටද???

ඒ වුනාට  හිනාවෙලා congradz කියන්න හිතුනේ ඇයි??