පුංචි කෙටිකතාවක්--04

"මොකද මේ බය වෙලා. මූනත් එල්ලගෙන.."
"නෑ.. මේ....මායි ඔයයි ඉන්න එක..ගමේ කවුරුහරි දැක්කොතින් එහෙම.."
"මම ඉන්නවනම් මොකටද ඔයා බය වෙන්නේ?"
"එහෙම නෙමෙයි.. මම කියන්නෙ..."
"එහෙනම් කොහොමද?"
"දන්නවනේ කෙල්ලෙකුයි කොල්ලෙකුයි තනියම ගෙදරක ඉස්තෝප්පුවෙ හිනාවෙවී ඉන්නකොට.."
"ඔව් ඉන්නකොට."
"අනේ විහිලු නෙමෙයි හලෝ"
"එහෙනම්..."
"නංගී මම වැඩක් කියන්නද?"
"ඒපාර මොකක්ද? ඇයි බඩගිනිද?"
"නෑ මේකයි. දැන් ඔයා අප්පච්චිට කෝල් කරලා අහන්න කොහෙද ඉන්නේ කියලා..ඊට පස්සේ රෑ වෙනවනම් කියන්න කෑම ගේන්න එපා..ඔයා කඩෙන් කන්නම්...මමත් තාම ආවෙ නෑ..."
"එතකොට මම තනියම ඉන්නව කියල හිතාවිනේ"
"ඒකත් එහෙමද?..වැඩේ සීන් නේ. එහෙනම්"
"අපෝ බෑ.. බෑ අප්පච්චිට පපුවේ අමාරුව හැදේවි"
"ඒකනේ...වෙනදා මෙහෙම රෑ වෙනවනම් මොකද කරන්නේ.."

"එහා ගෙදර සචිනි නංගියව ගෙන්න ගන්නවා තනියට"
"එහෙනම් එයාට එන්න කියන්න"
"බෑනේ හලෝ.. එතකොට එයා මායි ඔයයි දැන් පැයක් විතර කතා කර කර හිටියා කියලා දැන ගන්නවානේ"
"හරි..මම යන්නම් නංගි"
"මේ වෙලාවේ කොහේ යන්නද ඔයා...තරහ ගන්න එපා අයියා"
"නෑ..මෝඩියෙ මම යන්නේ කෑම තුනක් අරගෙන එන්න"
"තුනක් මොකටද?"
"මටයි ඔයාටයි..අර එනව කිව්ව නංගිටයි"
"අයියා නම් ඉන්න තිබ්බේ රහස් පොලීසියෙ"
"හික්"
"ඇයි මාර මොලේනේ"
"ඒ නංගි ආවම මට කෝල් එකක් දෙන්න මම අහම්බෙන් වගේ ඒ වෙලාවට එන්නම්"
"මේ වෙලාවට කෑම තියෙයිද"
"දැන් හයයිනේ..එස් අයි මහත්තයට මේ වෙලාවට කොත්තුවක් නොදැම්මොත් ඒ ඉතින්.."
"හා..එහෙනම් එහෙම කරමු"
"ඔයා කොත්තු කනවනේ"
"හ්ම්..
ආහ් මේ අයියා...
කතාකරන්නෙ 119 එකටද?"

"අනේ සොරි නංගි..0714******.. අර නංගි ආවම කෝල් එකක් දෙන්න"

ඇයටත් නොදැනිම ඇගේ කටින්ම අංකය ඉල්ලවාගත් මම....

සල්ලාල සුරන්ගනාවෙක්